living the dream

Hier zit ik dan. Te genieten van de spierpijn die brandt in m'n beentjes en de zon die brandt op m'n gezicht. Twee weken verder zijn we, en het gaat allemaal zo snel. Afgelopen donderdag mochten we van kamer wisselen en kwamen we met een vrouw en een meisje op de kamer waar we wel goed mee op konden schieten. Ze waren net de avond ervoor aangekomen in Australië.  Het is leuk om te zien hoeveel meer wij al weten over de omgeving dan dat de nieuwe mensen. We zijn twee weken verder maar hebben nog steeds niet gesurfd. Vrijdag hebben we wel een poging gedaan.  Lopend richting het strand zagen we al dat er wolken aankwamen. Misschien dat jullie op het nieuws gezien hebben wat voor wolken er over Sydney trokken. Precies op dat moment kwamen wij aan op het strand. Twee jongens met wie we samen waren zijn wel gaan surfen, echt gekkenwerk met zoveel regen en onweer. Maar gelukkig leven ze nog! Zondag zijn we vertrokken uit ons nu toch wel vertrouwde hostel. Voor het eerst echt met onze volledige backpack op pad.  Best wel spannend, maar het is allemaal goed gegaan. Met de bus en trein via Sydney naar de Blue Mountains.  Na ongeveer 3uurtjes reizen kwamen we aan in Katumba, een gezellig plaatsje in de blue mountains. We zijn samen met twee jongens uit het vorige hostel hierheen gegaan. Eigenlijk zijn we al vanaf het begin in australie veel samen met Janiek. Janiek verblijft hier ook en de andere moest zondag avond weer terug naar Collaroy. Na het inchecken in ons nieuwe hostel zijn we direct de bergen ingegaan. Ongeveer 2,5 uur gewandeld. Gister hebben we een langere wandeling gemaakt. Nu had ik pas écht het idee dat we nu echt in Australië zijn, en besef ik dat ik op dit moment gewoon aan het doen ben wat al jaren lang m'n droom was. De uitzichten zijn zo super mooi. De paden waar je op loopt. De bomen. De geluiden. De geur. Alles.
Gister hebben we weer een wandeling gemaakt, dit keer eentje van ongeveer 5 uur naar de Wentworth Falls. Het was heerlijk weer en het ene uitzicht is nog mooier dan het andere. De plaatjes die je op internet ziet zien er vaak onwerkelijk uit. Ik denk dan ook vaak dat het vast een lucky shot was of dat er veel filters over heen gaan. Maar echt,  als je er zelf staat is het nog zoveel keer mooier dan op de plaatjes op internet. 
Vanochtend toen ik wakker werd voelde ik m'n beenspieren wel, maar doorgaan is het beste medicijn. Dus vandaag weer een wandeling gemaakt, dit keer de Giant stairway gedaan. Hierbij ga je verder de valley in. De afdaling heeft 900 treden, de ene trap is steiler dan de andere, en ook de treden verschillen van vorm en hoogte. Als je eenmaal beneden bent moet je natuurlijk ook weer omhoog. Via de Golden Stairway zijn we weer naar boven geklommen. En zo als ik al zei, op dit moment zit ik te genieten in de zon met nog meer spierpijn in mn benen dan vanochtend.  Maar als ik denk aan de dingen die ik de afgelopen dagen gezien heb dan is die spierpijn het helemaal waard. Morgen checken we als het goed is alweer uit in dit hostel, en gaan we zuidelijker reizen. We gaan zien waar we uit komen...